Toneelgroep Mimicri speelde
‘Geen dag spijt’ van Christa Warmerdam
Regie: Guus Vervaart
Gezien: 7 mei 2016
‘Geen dag spijt’ is een luchtige komedie, geschreven door Christa Warmerdam en vertelt over Kim, een pas gescheiden vrouw, die een nieuw bestaan probeert op te bouwen. Maar haar bemoeizieke familie gunt haar geen rust: de doldwaze dagen van de Bijenkorf zijn van start, dus er moet gewinkeld! En als Dennis, een goede vriend van Kim, voor haar wil koken, maar daarvoor een oude vriend van vroeger uitnodigt, is de hele familie toch wel nieuwsgierig. Een komische situatie ontstaat, waarin onbegrip en miscommunicatie de boventoon voeren.
Voor mij was dit een eerste kennismaking met Mimicri en vooral ook een eerste kennismaking met Theater Warenar. Wat meteen opviel bij binnenkomst was de knusheid van dit theater. Een gezellige foyer en vriendelijk personeel. De grote toneelzaal verbaasde mij wel, omdat ik ook een kleiner theater had verwacht. Een hele mooie locatie dus. Wat ook meteen opviel bij binnenkomst was het decor: een enorme wand van opgestapelde verhuisdozen, met in het midden een doorgang, voorzien van keurige deurpost en rechts van die doorgang een soort dressoir, ook opgebouwd met dozen. Verder prijkten er een eettafel met eetkamer stoelen en een bank met salontafel op het podium. Een enkele verhuisdoos stak iets naar voren vanuit de muur. Een hele leuke vondst,
aangezien de hoofdpersoon, Kim, net is verhuisd na haar scheiding en logischerwijs nog onuitgepakte verhuisdozen in de kamer heeft staan. In het stuk wordt hier later ook een paar keer aan gerefereerd in de dialogen. Nog leuker was te zien dat er ook van een aantal dozen echt gebruik werd gemaakt. Zo zaten er enkele rekwisieten in een paar lager gestapelde dozen, die bij wijze van ‘uitpakken’ tevoorschijn werden gehaald. Er was hier goed gelet op de continuïteit: het was een gimmick en werd niet overdreven, waardoor het ook een gimmick bleef.
In het spel van de spelers was enig niveauverschil te bespeuren. Dat op zich is natuurlijk niet erg, maar daardoor zijn enkele typische trekjes van bepaalde personages niet helemaal goed overgekomen. De dames waren erg sterk qua spel: Kim, gespeeld door Carola Schwencke en Laura, de zus van Kim, gespeeld door Cily Banus, hadden beiden een mooie dictie. Beiden spraken luid en duidelijk, maar vooral ook de tekstbeleving viel bij beiden op. Ondanks het ogenschijnlijke leeftijdsverschil overtuigden beide dames mij ervan dat zij zussen waren. Het kwam zelfs ‘huislijk’ over en mensen in de zaal moeten hier een gevoel van herkenning bij hebben gehad. Bijzonder grappig was Sophie, gespeeld door Wil Borsboom. Sophie was de moeder van Kim en Laura en had overduidelijk een nogal bemoeizuchtige inslag. Ondanks dat de spraak soms wat zacht was en daardoor iets minder verstaanbaar, maakten Sophie haar lichaamstaal en houding weer een hoop goed. Vooral de verstuiking van de enkel zorgde voor een aantal hilarische momenten.
Minder sterk waren de heren in dit stuk. Dennis, gespeeld door Hans van Netburg, is in de voorstelling de homoseksuele vriend van Kim. De tekstbeleving liet hier soms te wensen over: soms kwamen in de teksten duidelijk stereotypes naar voren, die ik in het spel niet terugzag. Het bleef wat vlak en het spreekvolume was soms ook aan de lage kant. Dan was er nog Tim, gespeeld door Wyncko Tonckens, een vroegere vriend van Dennis. In het stuk is nog nietduidelijk of Tim ook homoseksueel is of niet: dit moet uiteindelijk voor de miscommunicatie zorgen binnen de familie. Echter, de wat stugge houding van Tim en de citerende spraak doen niet voorkomen dat het hier om een ‘metro-man’ gaan. Tot slot speelde Hans van Amsterdam de rol van Bart, de man van Laura. Bart kwam goed over: de welbekende ‘zwager van iedereen’, die zich overal op de achtergrond weet te houden, zich aan weet te passen en dan af en toe met rake citaten de stilte weet te verbreken. Bart kwam qua spel sterker uit de verf door een goede tekstbeleving en vooral ook duidelijke spreekstem. Daarbij paste de lichaamstaal ook goed bij de rol. Qua regie miste ik in het algemeen vooral de ‘typetjes’. Hier had voor mij meer aandacht mogen liggen en de typetjes hadden voor mij extremer mogen worden neergezet. De teksten van de diverse personages deden ook niet anders vermoeden: allemaal stereotypen bij elkaar in één ruimte. Als Tim bijvoorbeeld ook echt als metro-man was neergezet, dan was het publiek in het begin meer om de tuin geleid. Nu was al vrij vroeg duidelijk dat Tim geen homo was en voor Kim zou gaan. De hele verwarring die na zijn introductie volgde, leek daarom soms ook niet helemaal meer op zijn plaats in de voorstelling, omdat het er al best dik bovenop lag welke kant het op zou gaan. De teksten gaven echter wel die ruimte, om het publiek langer met de vraag te laten zitten ‘of t’ie ’t nu wel of niet is’.Sophie blonk daarin dan toch wel uit: haar typetje van de bemoeizuchtige, zelfzuchtige moeder kwam goed uit de verf: het publiek had meteen door dat deze moeder de pijn in haar enkel veinsde om bij het diner aanwezig te kunnen zijn.
Mijn laatste punt van kritiek was de eetscène aan de tafel. Een aantal spelers zat hier met hun rug naar het publiek. Waarom voor deze opstelling is gekozen is mij niet duidelijk. Ik heb een aantal zaken in mimiek, maar ook bepaalde grappen gemist doordat ik als publiek buitengesloten was van de conversatie aan tafel. Ik zou zelf voor een open opstelling hebben gekozen. De klassieke halve ronde cirkel zou in dit geval praktischer zijn geweest.Natuurlijk heb ik ook nog een aantal grote pluspunten te melden, want dat hoort ook! Zo was de techniek van de voorstelling prima. De deurbel werd steeds erg goed ingezet, waardoor ook daadwerkelijk het ‘schrikeffect’ ontstond bij de spelers. Een goede timing. Verder gebruikten de spelers ook goed de ruimte op het podium. Overal werd gespeeld, van voor tot achter. Ook werd de vaart goed in het stuk gehouden. Een enkele keer zwakte dat iets af, maar over het algemeen volgden teksten elkaar snel op, vielen er geen stiltes en waren
de spelers voorbereid op wat er zou komen, zonder te ingestudeerd over te komen.In ieder geval heb ik een fijne avond gehad in Wassenaar en heb ik genoten van deze heerlijke komedie. Kortom: een enkel puntje van kritiek, maar zeker een zeer geslaagde voorstelling en een fijne eerste kennismaking met Mimicri.
Patrick Bruijstens (recensent Haghespel)
Mimicri speelde “geen dag spijt”.
Afgelopen vrijdag en zaterdag bracht Mimicri haar voorjaarsproductie op de planken. Het stuk is geschreven door Christa Warmerdam die op de zaterdag zelf acte de présence gaf. De regie was in handen van Guus Vervaart, geassisteerd door Cocky van Rooden. Het decor was origineel vormgegeven met een achterwand van gestapelde verhuisdozen. De firma Lagerberg heeft weer een flink steentje bijgedragen. Decorbouwers Jacques Blom en Hans Zonneveld hebben het tot een mooi plaatje gebracht.
Het stuk draaide om Kim, een pas gescheiden vrouw, bezig met haar leven weer op de rails te krijgen. Carola Schwencke tekende voor deze rol en heeft hem glansrijk neergezet: naturel met een scala aan emoties. Erg knap. In haar zoektocht krijgt Kim gelukkig veel steun van haar homofiele vriend Dennis, een rol van Hans van Netburg, die een hele andere kant van zichzelf liet zien. Zonder het te overdrijven heeft hij een zeer geloofwaardige en gevoelige Dennis neergezet. Als Dennis komt koken voor Kim neemt hij een oude schoolvriend Tim mee. En daarmee ook problemen want zowel Dennis als Kim zijn geïnteresseerd in deze boeiende maar niet geheel te doorgronden man. Want is hij nu homo, hetero of bi? Wynco Tonckens kreeg het voor elkaar een niet te peilen personage neer te zetten.
Hoewel het stuk af en toe wat traag was, werd het direct levendig als Laura, de zus van Kim aanwezig was. Cily Banus, een ervaren rot, bracht steeds vaart in het geheel en liet zien hoe, niet geheel van eigenbelang ontbloot, grote zus het steeds opnam voor kleine zus. Moeder Sophie, rol van Wil Borsboom, wist de lachers op haar hand te krijgen. Vanuit de achtergrond steeds de aandacht naar zich toetrekkend, op het vileine af. Tenslotte liet ook Bart, de man van Laura zich nog even zien. Als manager bij een bank had hij weinig op met het in zijn ogen “geneuzel” van de vrouwen maar liet hij zich de maaltijd goed smaken. De maaltijd was trouwens één van de hoogtepunten van het stuk. Het publiek heeft genoten van deze scène die, mede door de geweldige kookkunst van Elza de Tollenaere, ook door de spelers zeer werd gewaardeerd.
Kort samengevat: deze voorstelling heeft het Wassenaarse publiek weer met smaak tot zich genomen en een veel gehoorde zin na afloop was dan ook: “Ik heb er geen spijt van gehad dat ik ben komen kijken”. Wellicht een aansporing voor de thuisblijvers om het straks begin november ook eens te proberen: een gezellig avondje uit bij jou om de hoek!