Mimicri emotioneert met ”Droom van een vrouw”
GEZIEN worden; er nog toe doen als vrouw, moeder, mens. Deze wens wordt werkelijkheid in het door een harde klap totaal verwarde brein van hoofdrolspeelster Marijke van Amsterdam.
Zij voert ons mee in haar betere wereld waar de zon schijnt over haar landgoed, haar gewenste ideale familie ronddartelt en haar op handen draagt, haar dochter volgens alle normen de toekomst tegemoet gaat. Als toeschouwer aanschouwen wij parallel daaraan, gesitueerd in haar triestige tuintje en almaar wachtend op de ambulance, de ontluisterende realiteit van een verdwaald gezin. Via subtiele hints van haar reële, duidelijk vervreemde dochter, begrijpen wij ook hoe zij zelf mede debet aan alle teleurstellingen geweest is.
Erg inspirerend om te zien hoe een toneel vol met tekst- en rolvaste spelers duidelijkheid kan scheppen in twee dimensies: een zeer aan elkaar gewaagde grote cast waarin de stuntelige, toch meer dan professioneel(!) bezorgde arts (Richard van Delft) erg leuk uit de verf kwam. Cily Banus een drabbige, hysterische schoonzuster om te smullen neer zette en Hans van Amsterdam met verve de dominerende echtgenoot vertolkte. Wanneer tegen de finale de gehele groep als schitterend uitgedoste schertsfiguren uit een boze droom ten tonele verschijnt is de verwarring compleet.
Waar dikwijls de deels geestige familietragedies van Alan Ayckbourn uitdoven als flauwe ‘’eind goed, al goed’’- nachtkaarsjes, volgt hier een aangrijpende climax waarbij Marijke zeer filmisch in totale weerloze waanzin en eenzaamheid de handen naar donder en regen heft; dezelfde symbolische wartaal brabbelend die ze aanvankelijk om zich heen meende te horen toen dit drama aanvatte. Ook de scene waarbij zij met haar droomgezin in koor een mantra herhaalt, schetst aangrijpend haar verwarde staat.
Marijke kwam als speelster die het cynisme en gevatheid uitgevonden heeft, dit keer, zonder maar een seconde uit het voetlicht verdwenen te zijn geweest, kwetsbaar, meelijwekkend en zeer geloofwaardig getroebleerd over.
De reacties van het publiek waren dan ook unaniem ontroerd en we verlieten de zaal met veel om over na te denken: mogelijk enig vergelijkingsmateriaal in ons eigen bestaan...
Patricia Koster.