MIMICRI MAAKT HET WAAR.
Afgelopen week trof ik in de Wassenaarse Krant een aankondiging aan van de voorjaarsvoorstelling van Mimicri. Die loog er niet om. Ronkende teksten als : ” onder de bezielende leiding van; flitsende conversaties; Mimicri heeft een naam hoog te houden; de cast staat te trappelen; het decor ziet er geweldig uit en wordt weer prachtig in het licht gezet”.
Je moet dan wel snel een kaartje bestellen. Alhoewel als je leest dat tekst en foto zijn aangeleverd door pr kan je ook denken: ” ja, ja een slager die zijn eigen vlees keurt”!
Na mijn bezoek aan de voorstelling Hemelen kan ik niet anders dan de bovengenoemde tekst onderschrijven. Het was werkelijk een avondje genieten. En dat ik niet enige was bleek wel uit de reacties van mijn mede toeschouwers. Veel gelach als dat op zijn plaats was. Maar ook ingehouden adem als de dialogen, op het scherpst van de snede, langs de grens scheerden van wat nog wel en wat misschien net niet meer kan.
De auteur Haye van de Heyden heeft met “Hemelen” een komedie geschreven die zich afspeelt in een Finca op Ibiza. Het geheel speelt zich af in de week dat Pim Fortuyn wordt vermoord.
In de Finca verblijven twee echtparen. Het ene echtpaar bestaat uit een bekend acteur en zijn vrouw. Het andere echtpaar wordt gevormd door een baksteenverkoper en zijn vrouw. De voorstelling speelt zich af op het terras van het huis en in de slaapkamers van de echtparen. Hier worden de nodige humorvolle en bizarre onthullingen gedaan.
De bekende acteur, zoals altijd voortreffelijk vertolkt door Hans van Amsterdam, stelt zijn echtgenote op de hoogte van het feit dat hij van plan is uit het leven te stappen. Dit feitje stelt Cily Banus in de gelegenheid om vol op het orgel te gaan. Ongeloof, onverschilligheid, woede en op het laatst allerlei aansporingen om het dan maar snel te doen omdat zij dan van de erfenis de Finca kan kopen. De dialogen tussen de twee echtelieden waren een lust voor oog en oor.
Het tweede echtpaar komt wat verwezen aan na een bijna vliegtuigongeluk. Eva is volkomen hysterisch. Carola Schwencke blijkt al haar schroom van zich afgeworpen te hebben en zet een dijk van een rol neer. Dat was genieten.
Hans van Netburg speelt de echtgenoot zoals we van hem gewend zijn. Gedegen en overtuigend.
De manier waarop zij hun huwelijk proberen te redden en de onthullingen over buitenechtelijke affaires leiden tot diverse lachsalvo’s in de zaal. Vooral de bedscène was bizar.
Marijke van Amsterdam zweefde tussen de scènes door met een performance die de toeschouwers de vrijheid bood zelf invulling te geven aan de vraag welke rol zij in het geheel speelde.
Rest nog een opmerking over de metamorfose die het decor, letterlijk en figuurlijk, doormaakte tijdens de voorstelling. Verrassend.
Dat geldt ook voor het einde van het stuk. Voor hen die het gezien hebben is het niet nodig dit verder te beschrijven. Voor hen die het niet gezien hebben? Jammer u heeft wat gemist en dat geldt niet alleen voor het eind van de voorstelling.
Henk IJsselsteijn.
