MIMICRI verwent zijn publiek met de BN’er van Alan Ayckbourn.
In dit blijspel, met een donker tintje, hekelt Ayckbourn de schijnwereld die in omroepland wordt gecreëerd en het spot met het soort mensen dat deze machinerie produceert.
Een bijtend stuk over schijn en werkelijkheid, met menselijke, ontroerende en zeer hilarische scènes.
In een sfeervol decor, van Hans Zonneveld en Jacques Blom, voerde MIMICRI je mee naar een plek aan de Middellandse Zee. De muziek en het licht van Marco van Gijlswijk verhoogden dit gevoel.
De egocentrische Astrid Barend, ambitieus, nerveus maar bovenal irritant, levensecht vertolkt door Marijke van Amsterdam, organiseert een ontmoeting tussen oud-crimineel en tv-persoonlijkheid Marco Mink en een van zijn vroegere slachtoffers Arend van der Made.
Tijdens de voorstelling wordt steeds meer onthuld wat zich toentertijd heeft afgespeeld en hoe het leven van de twee opponenten zich verder heeft ontwikkeld.
Aan de ene kant de praatjesmaker en platvloerse Marco Mink, robuust vertolkt door Hans van Netburg en aan de andere kant de schlemielige, burgerlijke Arend van der Made.
Hans van Amsterdam schitterde als Arend. In een creatie, die soms leek op mijnheer Wijdbeens van André van Duin, speelde hij de zaal plat. Zijn loopjes en gezichtsuitdrukkingen veroorzaakten lachsalvo’s in de zaal die bijna niet te stoppen waren.
Kiki, een rol van Elza de Tollenaere, Rosa, gespeeld door Mary Dofferhoff, en Martha een rol van ‘grand old lady’ Wil Borsboom maakten duidelijk dat ook van een kleine rol iets moois gemaakt kan worden. Om het plat uit de drukken: de dames hadden de lach aan hun kont. Als zij op het toneel verschenen reageerde de zaal onmiddellijk.
Bep, de manager van Marco, vertolkt door Antoinette van der Velde, becommentarieerde getimed en blasé de andere spelers.
Het onzichtbare zwembad speelde een belangrijke rol in de voorstelling. Leek het er in het begin nog op dat er sprake was van een imaginair bad tijdens de voorstelling bleek dat het om een echt bad ging. Een bad dat regelmatig onderdeel vormde van hilarische scènes maar ook een belangrijk rol speelde in de ontknoping van de ontmoeting tussen Marco en Arend.
In een stuk dat bol staat van hilarische momenten en maatschappij kritiek vallen de mensen die normaal zijn een beetje buiten de boot. Carola Schwencke als de echtgenote van Marco en de filmcrew van Astrid Barend hadden de ondankbare taak zich staande te houden tussen al het geweld. Zij stonden hun mannetje/vrouwtje.
Warenar, met gastheren Michel en Jan, en MIMICRI dat is een avondje uit om de hoek.
Henk IJsselsteijn.
.
Mimicri speelde ‘De BN’er’ van Alan Ayckbourn.
Regie Peter Minnee
Gezien 9 november 2013
In de stromende regen ging ik naar Wassenaar om 'De BN'er' van Alan Ayckbourn te kijken. Ik word daar altijd chagrijnig van, maar door de leuke en vriendelijke ontvangst was mijn bui direct over (de bui buiten toen nog niet). Warenar is een zeer leuk centrum waar veel goede producties te zien zijn.
De duidelijke en mooie folder van 'De BN'er' deelde de spelers in in "de filmcrew", "de bewoners" en "de bezoekers". Het duurde daarom even voordat ik in de gaten had wie wie was. Het stuk gaat over een presentatrice (Astrid Barend = Astrid Joosten + Sonja Barend?) die een interview arrangeert met oud-crimineel en ex-TV persoonlijkheid Marco Mink voor haar programma "Onvergetelijke ontmoetingen". In dit interview worden diverse zaken onthuld die wellicht beter verborgen hadden kunnen blijven. Het stuk is bedoeld als satirische aanval op de obsessieve media.
Mimicri beschikt over een grote schare zeer getalenteerde spelers. Er zat geen zwakke speler tussen. Wat een heerlijkheid om dit gepresenteerd te krijgen. Goede tekstbehandeling, rust, goede doorwrochte karakters. Zelfs de kleine onbeduidende rollen waren tot in het detail uitgewerkt; iets wat je ook ziet bij Engelse detectives. Hans en Marijke van Amsterdam waren de onbetwiste hoogtepunten van het stuk. Marijke is iemand die je inpakt met haar verschijning, haar stem en voor dit stuk een heerlijke misplaatste arrogantie die af en toe barstjes vertoonde, hetgeen haar karakter juist interessant maakte. Hans is koning in het neerzetten van een houten klaas die nergens van onder de indruk leek, zonder saai te zijn. Dit werkte op de lachspieren en was vooral heel treffend in de combinatie met Marco, neergezet door Hans van Netburg, die juist zeer flamboyant was. Hans trok wel meer de aandacht doordat zijn spel meer aan de binnenkant zat. De rest van de spelers deed weinig onder voor de acteurs met de drie grootste rollen. Ik had wel wat moeite met de grote hoeveelheid personages. De filmcrew (Wyncko Tonckens, Cily Banus en Ellen Blom) had geen tekst en deed weinig tot niets en zij dekten ook vaak de anderen af. Martha (Wil Borsboom) en Rosa (Mary Dofferhof), hoe leuk ook, voegden niets toe aan het verhaal. Voor Kiki (Elza de Tollenaere) gold dit aanvankelijk ook, maar na de pauze kreeg zij wel degelijk een functie. Bewonderenswaardig van deze speelsters is dat zij allen hun kleine rol tot in de perfectie beheersten. Trudy en Bep (respectievelijk Carola Schwencke en Antoinette van der Velde) hadden grotere rollen, maar de rol van Trudy kreeg pas na de pauze vorm. Een mooie vondst was de scene waarin Trudy en Hans terugkomen van een strandwandeling en tijdens hun gesprek op het terras het zand van hun benen zitten te vegen. Daar spreekt oog voor detail uit. Bep was wel de hele tijd aanwezig om commentaar te leveren, maar ik vroeg me regelmatig af wat ze daar deed buiten commentaar leveren. Zo kwam ik er later pas achter dat zij in de villa woonde. Waarom woont ze daar? Is ze familie?
Het stuk ging pas na de pauze echt los en dat vond ik wat laat. Het gedeelte voor de pauze wist me minder te pakken. Het spel was goed, maar wellicht wat statisch. Ik kon er niet goed de vinger op leggen en had steeds het gevoel: "Dit is erg goed en toch ontbreekt er iets". De synergie, die maakt dat het geheel meer wordt dan de som der delen, leek te ontbreken voor de pauze.
Het decor was zeer gedetailleerd en liet niets aan de fantasie over. Er was erg veel werk van gemaakt en dat verdient een pluim.
Misschien toch een tikje teveel? Er werd helaas vrijwel niet gevarieerd met het licht, waardoor een en ander erg hard over kwam en het spel niet door de belichting werd ondersteund. Een warmer licht had beter bij de zomerse sfeer van het stuk gepast. Het zwembad was erg goed gedaan, hoewel het jammer was dat de schittering van het water te zien was in de lucht. De kleding was goed. Het stuk speelde zich af in Spanje en ik meende Griekse muziek te horen ... vreemd.
Kortom: een goed neergezette productie met veel oog voor detail, al was het jammer dat er pas na de pauze wezenlijke actie plaats had.
Erg laat. Het publiek genoot echter en de spelers ook. Mimicri heeft zeer veel talent in huis en ik hoop dat graag een volgende keer weer te mogen bewonderen. Graag dan zonder regen.
Remco Lodeweges