terug naar pagina gespeelde stukken
3t Laatste najaarsstuk

Gezien: 7 november in Cultureel Centrum Warenar

 ‘Loslopende vrouwen’ gaat over drie generaties dames die zich ontfermen over een zieke bovenbuurman en zo tot elkaar veroordeeld zijn, terwijl ze ondanks hun familieband zo enorm verschillen.

Het stuk speelde zich af in een keurig en met zorg gemaakt decor. Het bestond uit twee kamers waar de verschillende scènes zich afspeelden. Aan de hand van belichting werd aangegeven welke kamer gebruikt werd. Wat mij opviel is dat de bovenbuurman naast de dames woonde. Een tekstaanpassing of een trap hadden wonderen gedaan, temeer omdat er regelmatig van kamer één naar kamer twee werd gegaan. Ik trof verder wat onvolkomenheden aan in niet passend meubilair in de vorm van buitenstoelen die binnen stonden en een wat armoedige aankleding in de kamer van de enige man van het stuk. Waarom men altijd door het raam ging was mij evenmin duidelijk. De mise-en-scène was vaak op één plek en daardoor wat saai.

Het spelniveau was hoog. De tekstbehandeling was in orde, het fysiek spel meestal ook (soms wiebelden de spelers onnodig op hun plek) en vaak werd er goed genoeg op elkaar gereageerd. De charismatische Marijke van Amsterdam speelde vol overgave en veel energie de hypochonder Jacqueline die op een wel heel zuigende manier om de aandacht van zowel haar moeder als dochter vroeg. Ze zat erg hoog in haar stem maar in dit geval klopte dat. Haar zelfmoordscène is erg leuk. Haar spel is dermate goed dat zij de vloer aanveegt met de, ook al niet slechte, medespelers.
Tegenover de hysterische Jacqueline zette Wil Borsboom een flegmatieke Paula neer. Als tegenpool paste dit zeer goed. Zij speelde een haast irritante rust die Jacqueline de juiste voeding gaf.
De dochter des huizes, Iris, werd gespeeld door de mooie Carola Schwencke. Zij speelde de onverschillige en pittige dochter goed maar zij had wel moeite de kwaliteit van Jaqueline en Paula bij te benen.
Frank, die door Hans van Netburg gestalte werd gegeven, had de ondankbare rol wat zinnetjes door de waterval van woorden van de dames te gooien, met een dwarsfluit staan en voor de rest in bed te liggen. Wat mij wel raakte was het feit dat hij ongemerkt uit het bed ging. Hij had duidelijk moeite met deze rol. Stil spel geven is een discipline op zich. Hoe moeilijk het ook is, hij was voor mij teveel afwezig. In deze kakofonie van vrouwenstemmen kun je juist door een stille rol schitteren.

Mij resten nog wel vragen met betrekking tot de logica van regiekeuzes: waarom de dames elkaar zo haatten en waarom zij zo gefascineerd waren door Frank. Van de liefde, waardering of wat dan ook voor hem, was bij de dames niets te merken. Waarom waren de drie dames zo gefrustreerd? Waarom liep iedereen ongegeneerd de kamer van de ander binnen en vaak nog door het raam? Waarom moesten de dames de kopjes op de grond zetten? Het publiek genoot met volle teugen. Mimicri speelt veel stukken die aangepast zijn aan de smaak van het publiek. Jammer dat je minder kunt experimenteren maar het publiek houd je zo wel bij je. Het publiek smult er van en daar doe je het voor.

Remco Lodeweges
Haghespel nr. 9;  december 2014