recensie
Mimicri pakt uit met flitsend blijspel.
Toneelvereniging Mimicri speelde op 6 en 7 november 2009 het stuk "Ik
wil Mjoessof spreken" van Valentin Katajef.
door Henk
IJsselsteijn
"Ik wil Mjoessof spreken" was een tekst die veelvuldig en bijna door
alle personages werd uitgesproken tijdens de jubileumvoorstelling van
Peter Knijnenburg. Mjoessof zelf, een puike creatie van de jubilerende
acteur, was meestal onvindbaar omdat hij zich had verstopt in een
bezemkast of staande klok.
Het stuk, een blijspel in twee bedrijven, viel duidelijk in de smaak
bij het publiek.Al tijdens de eerste dialogen tussen Tsjoera,
verrassend gespeeld door Ellen Blom, en Zaitsjef werd er volop
gelachen. Zaitsjef bewees dat een leugentje om bestwil catastrofale
gevolgen kan hebben. Deze Russische ambtenaar dreef zichzelf en de
andere bewoners en passanten van kuuroord "de Zonnebloemen" bijkans tot
waanzin. Hans van Amsterdam was duidelijk in zijn element in deze rol.
De chaos werd compleet toen Vera Karpovna, de directrice, zich met de
zaak ging bemoeien. Haar opvattingen over goed en kwaad, haar
hysterisch karakter en haar bemoeizucht maakten de zaak alleen maar
ingewikkelder. Het was niet voor de eerste keer dat Antoinette van der
Velde een dergelijk type op sublieme wijze vertolkte.
Het was interessant om te zien dat het succes van een blijspel of een
klucht niet hoeft af te hangen van onderbroekenlol of deuren die te pas
of te onpas open of dicht gaan. Een ambtenaar en een directrice die
steeds verder verstrikt raken in hun eigen zwakheden kunnen zichzelf en
hun omgeving destabiliseren. Als publiek is dat genieten.
Natuurlijk is dit
de verdienste van de auteur van dit blijspel maar niet onvermeld mag
blijven dat Angela van Tol, die de regie voerde, een aantal
aanpassingen had gedaan die het tempo in de voorstelling duidelijk ten
goede kwam.
Natuurlijk liepen er nogal wat verhaallijnen door en naast elkaar.
Klawa Koltsjin en Kostja Kaloesjien, als de jonggeliefden, die dan weer
in elkaars armen verstrengeld lagen om het volgend moment al
ruziënd elkaar af te stoten. Birgitte Steens en Hans van
Netburg klaarden deze klus vakkundig.
Marijke van Amsterdam speelde de rol van Zoja Doetkina. Een getrouwde
vrouw met vele minnaars. Althans in haar gedachten. Haar zangsolo
leverde haar terecht een open doekje op.
Petra de Ruiter, Mija Kuiken, Jan van Tongeren en Cily Banus stonden
borg voor de wat kleinere rollen. Een gulle lach van het dankbare
publiek was regelmatig hun deel.
Niet alleen het publiek genoot met volle teugen. Mimicri raakte
duidelijk geïnspireerd door de bijval van het publiek. Dat kan
ook nadelig zijn. Door het gelach in de zaal waren sommige teksten niet
te verstaan. Ervaren acteurs zoals Peter Knijnenburg en Antoinette van
de Velde laten zien dat toneelspelen ook betekent communiceren met de
zaal. Even inhouden of een tekst herhalen wijst op vakmanschap.
Naast de tekst en de behandeling van deze tekst door het gezelschap wil
het gezicht ook wat. En dan bedoel ik in dit geval niet de dames en
heren op het toneel. Het decor van Jan van Tongeren en Hans Zonneveld
zag er niet alleen goed uit maar was vooral functioneel.
Al met al een geslaagde voorstelling. Twee avonden uitverkocht. Jammer
voor degenen die geen kaartje konden bemachtigen. Volgende keer beter
zullen we maar denken.