terug naar pagina gespeelde stukken
recensie

. MIMICRI  SPEELDE:    “WIJN”

 

De openingstunes na het doven van het zaallicht doen in eerste instantie vermoeden dat er een soepel kabbelend wijnavondje op het programma staat. Het prominent aanwezige schilderij, dat de stijlvolle huiskamer domineert boven wat later een klein huisaltaar blijkt, is voor meer interpretaties vatbaar. Wijn maakt de tongen los tussen complexe vriendschappelijke (?) verhoudingen. Het echtpaar dat hier woont ontwikkelt zich door groot verdriet, blootgelegd door de voorstelling heen, zodanig twee kanten op, dat een scheiding onvermijdelijk lijkt. Een bekend fenomeen in het werkelijke leven bij het verlies van een kind! Gastheer Charles, vertolkt door Hans van Amsterdam, etaleert gaandeweg koortsachtig een fenomenale feitenkennis rond de geneugten van wijnproeverij. Het is prachtig om hem wanhopig zijn gevoelens te zien verbergen door telkens meer flessen uit zijn wijnkelder aan te slepen. Een kelder die overigens heel vernuftig zijdelings van het decor in beeld is gebracht en waaruit veel meer opgediept wordt dan de aanvankelijk cynische en kille gastvrouw, de met haar mimiek al zo expressieve Marijke van Amsterdam, kan verkroppen. Wijn staat hier symbool voor al wat bedekt is door de jaren heen: verbinding, maar ook splijtzwam tussen het getormenteerde echtpaar en hun pleegdochter, en de twistappel in het spel, de overleden zoon des huizes – gesymboliseerd door een exquise fles Petrus- dient sowieso niet ontkurkt te worden! Wyncko Tonckens als Bob, oude vriend des huizes, tracht goedmoedig en vol eigenwaan de gemoederen te sussen die zijn echtgenote (Cily Banus) vilein en quasi onschuldig blijft opschudden als rivaliserende carrièrevrouw en moeder. Tonckens is als acteur  op zijn plaats in deze rol van nog net niet lallende levensgenieter; voor hem valt het leven soepel, voor haar met haar pretenties wrang...Ongewenste gast tegen wil en dank, Ed, gespeeld door  Hans van Netburg, blijkt de stem van het geweten al eens vergeefs te hebben opgerakeld, maar wordt hier ditmaal in overtroffen door aangewaaide adoptiedochter Eveline (Caroline van der Zalm) die ondanks haar eigen mentale beschadiging met haar sprankelende verschijning kleur, licht en zelfs verzoening brengt in alle duistere onderlinge relaties en oud zeer. De eindscène waarin de twee in uiterste frictie levende moeders breken en zich verzoenen, is prachtig klein aangrijpend en geloofwaardig.

Wederom een productie die niet zou misstaan voor een groter publiek. Verbazend dat juist na onze verguisde lockdown de zaal niet tot de nok gevuld was, een gemiste kans voor cultuurminnend Wassenaar!

Patricia Koster