Theatergroep Mimicri speelde ’Hemelen’ van Haye van der Heyden
Regie: Sebastaan Smits
Gezien: 11 mei 2018 in Theater de Warenar, Wassenaar
Het toneelbeeld bestaat uit tweemaal twee gebogen zilverachtige vlakken tegen een zwart achterdoek. Dit beeld moet de Spaanse sfeer van twee van elkaar gescheiden en wit gekalkte huisjes weergeven in de zinderde hitte. Als de vlakken daadwerkelijk wit gekalkt waren geweest had dat zeker deze sfeer kunnen oproepen omdat de constructie dat beeld inderdaad getrouw weergaf. Alleen nu niet in deze zilverkleur, ook een raampje of twee had de massa van het grote vlak
wat kunnen breken. Dat er niets met het zwarte achterdoek was gedaan vond ik een minpuntje. In deze relatiekomedie gaan vier Nederlanders voor een korte vakante naar Ibiza. Terwijl zij zich op dit eiland bevinden, wordt in Nederland Pim Fortuyn vermoord. Eva en Ruud waren bijna neergestort met het vliegtuig op weg naar hun vakantieadres en hebben elkaar na deze bijna dood ervaring weer de liefde verklaard. Hun huwelijk stelde niks meer voor en ze hadden beiden een andere partner ernaast, maar door deze ervaring zijn ze weer helemaal verliefd. Tussen het tweede stel Victor en Betty gaat het steeds slechter. Victor vertelt op deze vakante dat hij een eind aan zijn leven wil maken. Betty doet er op een bepaald punt niet meer moeilijk over en plant als ‘tegenzet’ wat ze met zijn erfenis zal gaan doen. Uiteindelijk blijkt dat Victor, een beroepsacteur, bang is om dement te worden en zijn rollen niet meer uit zijn hoofd te kunnen leren en niet echt euthanasie wil plegen maar aandacht wil. Op de terugweg naar Nederland die hij plots alleen aanvangt verongelukt hij als medepassagier in een klein vliegtuigje dat neerstort.
Een verrassende wending in het decor was dat de decorstukken konden worden omgedraaid en zo omgetoverd werden tot twee van elkaar gescheiden slaapkamers. Die verrassing ging er gauw af toen bleek dat de decorwisselingen bijna eindeloos herhaald werden en het spel daarmee beduidend afremden.
Waarom de twee echtparen, die duidelijk van interessesfeer en intellect verschilden, samen op vakante gaan bleef onduidelijk. In de flyertekst staat dat het vroegere buren zijn. Maar met je vroegere buren een week op vakante gaan op Ibiza zonder hiervoor een redelijke verklaring te geven is m.i. nogal onwaarschijnlijk in een toch al niet zo’n heel erg sterk toneelstuk van Haye van der Heyden. Wel sterk was hoe er door de acteurs/actrices werd gespeeld. Hans van Amsterdam speelde overtuigend de rol van Victor, het lastpak dat zelfmoord wil plegen en Betty, zijn vrouw, tot wanhoop drijf en buitengewoon goed vertolkt werd door Cily Banus. Het andere echtpaar Eva en Ruud respectievelijk, Carola Schwencke en Hans van Netburg gaven goed tegenspel waarbij het wat aannemelijker was geweest als het niet zo heel erg snuggere personage Eva iets meer hysterisch op sommige gebeurtenissen had gereageerd verder deed Carola het prima in haar rol. De rol en het doel van ‘de interviewer’ gespeeld door Marijke van Amsterdam vond ik onduidelijk en overbodig. Mogelijk zal het zo in het script hebben gestaan maar ik vond deze rol geen toegevoegde waarde hebben. Ze bewoog zich wel rustig en gracieus over het toneel. Is zij de dood? Is zij een geest of was zij een hulpstuk tot een vage blik op het innerlijk van Victor? Als interviewer stelde het personage bar weinig vragen en stond er zelfs soms wat verloren bij. Daarbij kwam dat zij bij aanvang van het stuk zich rechtstreeks richtte tot het publiek en later tijdens het stuk meehielp wat rekwisieten op te bergen en ook de regie had over de vele decor wisselingen. Voor een soort entiteit een gevoelige stijlbreuk. Het hele verhaal sleept zich met wat onbeduidende hobbels voort tot een door de schrijver in elkaar geknutseld ongeloofwaardig einde. Gelukkig hield Mimicri door hun goed getimede humor en overtuigende spel ‘de bal hoog’ in dit weinig boeiende en langdradige stuk.
Gerard Nelck (recensent Haghespel)
MIMICRI MAAKT HET WAAR.
Afgelopen week trof ik in de Wassenaarse Krant een aankondiging aan van de voorjaarsvoorstelling van Mimicri. Die loog er niet om. Ronkende teksten als : ” onder de bezielende leiding van; flitsende conversaties; Mimicri heeft een naam hoog te houden; de cast staat te trappelen; het decor ziet er geweldig uit en wordt weer prachtig in het licht gezet”. Je moet dan wel snel een kaartje bestellen. Alhoewel als je leest dat tekst en foto zijn aangeleverd door pr kan je ook denken: ” ja, ja een slager die zijn eigen vlees keurt”!
Na mijn bezoek aan de voorstelling Hemelen kan ik niet anders dan de bovengenoemde tekst onderschrijven. Het was werkelijk een avondje genieten. En dat ik niet enige was bleek wel uit de reacties van mijn mede toeschouwers. Veel gelach als dat op zijn plaats was. Maar ook ingehouden adem als de dialogen, op het scherpst van de snede, langs de grens scheerden van wat nog wel en wat misschien net niet meer kan.
De auteur Haye van de Heyden heeft met “Hemelen” een komedie geschreven die zich afspeelt in een Finca op Ibiza. Het geheel speelt zich af in de week dat Pim Fortuyn wordt vermoord. In de Finca verblijven twee echtparen. Het ene echtpaar bestaat uit een bekend acteur en zijn vrouw. Het andere echtpaar wordt gevormd door een baksteenverkoper en zijn vrouw. De voorstelling speelt zich af op het terras van het huis en in de slaapkamers van de echtparen. Hier worden de nodige humorvolle en bizarre onthullingen gedaan.
De bekende acteur, zoals altijd voortreffelijk vertolkt door Hans van Amsterdam, stelt zijn echtgenote op de hoogte van het feit dat hij van plan is uit het leven te stappen. Dit feitje stelt Cily Banus in de gelegenheid om vol op het orgel te gaan. Ongeloof, onverschilligheid, woede en op het laatst allerlei aansporingen om het dan maar snel te doen omdat zij dan van de erfenis de Finca kan kopen. De dialogen tussen de twee echtelieden waren een lust voor oog en oor.
Het tweede echtpaar komt wat verwezen aan na een bijna vliegtuigongeluk. Eva is volkomen hysterisch. Carola Schwencke blijkt al haar schroom van zich afgeworpen te hebben en zet een dijk van een rol neer. Dat was genieten. Hans van Netburg speelt de echtgenoot zoals we van hem gewend zijn. Gedegen en overtuigend. De manier waarop zij hun huwelijk proberen te redden en de onthullingen over buitenechtelijke affaires leiden tot diverse lachsalvo’s in de zaal. Vooral de bedscène was bizar.
Marijke van Amsterdam zweefde tussen de scènes door met een performance die de toeschouwers de vrijheid bood zelf invulling te geven aan de vraag welke rol zij in het geheel speelde.
Rest nog een opmerking over de metamorfose die het decor, letterlijk en figuurlijk, doormaakte tijdens de voorstelling. Verrassend. Dat geldt ook voor het einde van het stuk. Voor hen die het gezien hebben is het niet nodig dit verder te beschrijven. Voor hen die het niet gezien hebben? Jammer u heeft wat gemist en dat geldt niet alleen voor het eind van de voorstelling.
Henk IJsselsteijn.