Tijdens een wintersportvakantie ontmoet een aantal totaal verschillende mensen elkaar in een chalet in Zwitserland. We maken kennis met een familie uit Almere, een echtpaar uit Aerdenhout, een fanatieke skilerares en een man op zoek naar zichzelf. De aanvankelijke gezellige kennismaking komt onder druk te staan als er een crisissituatie ontstaat. Dit leidt tot de nodige verwikkelingen.

Het verhaal is eigenlijk al bezig zodra we de zaal binnenkomen. Het gezelschap bestaande uit vader, moeder, dochter en oma, bevindt zich links van het toneel, gezeten in een bak met twee koplampen en een stuur dat een rijdende auto moet voorstellen. Dit deel van het verhaal valt buiten het verder te gebruiken decor dat ook zichtbaar is. Als het gezelschap gearriveerd is stappen zij uit en lopen luid pratend door de zaal richting het chaletdecor, daarmee het slinks wegtrekken van de dan overbodige ‘auto’ verhullend. Op zich niet gek gevonden. Het decor van het chalet bestaat uit recht gestapelde houten pallets, een slaapbank en een houten eetkamerstel in de voor deze contreien bekende vormgeving, erg eenvoudig maar doeltreffend. Het gezelschap krijgt bezoek van een echtpaar. Zij proberen in het begin tijdens het spel de gesprekken die zij gescheiden van elkaar voeren in elkaar te laten overvloeien. Het werd hierdoor wat rommelig en een beetje onverstaanbaar omdat de gesprekken wel doorliepen, maar net iets te hard. Het spel in het algemeen was geloofwaardig en niemand viel op door slecht of matig spel. Iedereen stond goed in zijn personage. Alleen de dronkenvrouwscène had m.i. wat overtuigender gekund en ook het eindbeeld haperde wat voor men zich opstelde bij de deur naar buiten.

Hier stond een toneelgezelschap dat de capaciteit heeft tot goed samenspel, zoveel was duidelijk. Waarom dan zo’n zwak stuk gekozen waar eigenlijk niets in gebeurt, wat nergens toe leidt en dat in de staart nog een onzinnige poging doet tot enige diepgang. Natuurlijk, het is een komedie, maar daar zijn er vele van en heel wat sterkere dan deze waarmee Mimicri beter tot haar recht had kunnen komen. Het publiek voelde zich in elk geval wel vermaakt en dat is ook wat waard.

Gerard Nelck (recensent Haghespel)

MIMICRI speelt in de kou.

Een auto op weg naar de bergen dat is de openingsscène van een komedie geschreven door Emile Lotz.

Een norse, wat horkerige, schoenverkoper. Zijn vrouw die bij het lezen van de kaart deze op de kop houdt. Moeder, die onderweg in haar eentje alle proviand heeft opgegeten. Een wat duistere zus. Dat zijn de personages die de auto bevolken.

Als ze bij hun chalet arriveren voldoet die niet aan de verwachtingen. Bovendien  moeten zij door allerlei ontwikkelingen de ruimte nog delen met een echtpaar uit Aerdenhout, een jongeman die op zoek is naar zichzelf en een overenthousiaste skilerares die er ook nog andere hobby’s op na houdt hetgeen een funeste invloed hebben op de hormonen van de mannen. Dit gezelschap raakt als gevolg van een sneeuwstorm opgesloten in hun chalet.

Hiermee is in feite het hele verhaal verteld. Gelukkig heeft MIMICRI voldoende kwaliteit in huis om van zo’n mager verhaal een voorstelling te maken die de toeschouwers weet te vermaken. Regelmatig overstemde het gelach uit de zaal bijna de teksten die op het toneel werden uitgesproken.

Wil Borsboom ,die de rol van de moeder vertolkte, wist met haar mime en timing, steeds een lach aan de zaal te onttrekken. Ook Antoinettte v.d. Velden liet haar klasse weer zien door in zeer korte tijd een kakker uit Aerdenhout, een moeder van het buurthuis en een teleurgestelde echtgenote op de planken te zetten. De rest van de cast  speelde zoals we van hen gewend zijn maar hun rol was zo oppervlakkig en voorspelbaar dat hun talenten helaas in deze voorstelling niet voldoende zichtbaar werden.

Ik hoop dat het stuk dat MIMICRI in het voorjaar op het repertoire zet deze talentrijke groep de gelegenheid geeft om haar ware gezicht te laten zien.

Na afloop werd ons een schnaps aangeboden door  bergbewoners in lederhosen en dirndls. Samen met het decor van Jacques Blom en Hans Zonneveld hield dat ons nog even in de wintersportsfeer.

Henk IJsselsteijn.