Theatergroep Mimicri speelde ‘Mijn slappe komedie voor vier mensen, een handjevol personeel en een tafel die niet vrijkomt’ van Magne van den Berg
Regie: Angela van Tol
Twee stellen, waarvan de vrouw van het ene stel en de man van het andere stel voorheen een relatie hebben gehad, gaan samen eten in een restaurant omdat de verdeling van de caravan en nog wat andere spullen nog niet rond is. Het wachten is op een tafel voor
vier.
Een mooi strak decor met een apart deel ingeruimd voor een buitenplaats waar gerookt werd, echt gerookt, iets wat men tegenwoordig op het toneel niet meer ziet domweg omdat het niet mag. Als het niet sluw wordt omzeild en er toch een sigaret moet worden opgestoken middels een e-sigaret, dan ziet het er vaak gekunsteld uit. Deze handeling leek onbelangrijk, maar het loste een overconcentratie op dit punt van een natuurlijke handeling eenvoudig op. De buitenplaats was ook stemmig in avondlicht gehuld en gaf hiermee duidelijk het verschil aan met het restaurant binnen.
Erg veel aan mise-en-scène leek er niet te zijn. Don, Louise, Ben en Ellis stonden hoofdzakelijk te wachten en te praten aan een bar in het voorportaal van het restaurant. Een combinatie die snel saai kon worden als men niet zou letten op de gevatte dialogen die vlot op elkaar moesten volgen. Dat aansluiten van deze teksten was nodig, maar ook de ongemakkelijke stiltes waarmee de verhoudingen op scherp werden gezet. Mimicri bleek hiertoe ruimschoots in staat. Dit stuk is niet een 'slappe komedie..' die je maar even uit je mouw schudt. Met schijnbaar gemak hield Louise, met flair gespeeld door Marijke van Amsterdam, de spanningsboog vast, met sterk tegenspel van Ben haar ex, gespeeld door Hans van Netburg. Don, de huidige relatie van Louise, vertolkt door Hans van Amsterdam, deed ook een belangrijke duit in het zakje en speelde met onderkoeld gemak zijn rol. Ellis, door Cily Banus speelde heel geloofwaardig de ondergewaardeerde echtgenote van Ben. De bediening vond ik niet helemaal uit de verf komen want ik begreep bijvoorbeeld niet waarom er één keer een dame met een hoofddoekje in de bediening ten tonele werd gevoerd, terwijl dit overigens in de originele versie een man is. Men kan ervoor kiezen deze rol te laten bezetten door een vrouw, maar een moslima is te expliciet om er geen bedoeling mee te hebben, maar deze keuze ging aan mij voorbij. Zoals al eerder gezegd, geen gemakkelijk stuk waarbij je voor de komische omlijsting achterover kon leunen. Maar met verve gespeeld, kortom een leuke toneelavond.
Gerard Nelck (recensent Haghespel)
MIMICRI verandert slappe komedie in bijtend blijspel.
Twee stellen, waarvan de vrouw van het ene stel en de man van het andere stel voorheen een relatie hebben gehad, gaan samen eten in een restaurant omdat de verdeling van de caravan nog niet rond is.
Bij binnenkomst wordt het publiek getrakteerd op een sfeervol decor dat prachtig is uitgelicht. In deze ruimte, het voorportaal van het restaurant, speelt de voorstelling zich af.
We maken kennis met Louise, Don, Ben en Ellis. Louise en Ben hebben een relatie gehad. Tijdens de voorstelling wordt duidelijk waarom deze is stukgelopen. Bovendien blijkt dat ze nog lang niet met elkaar klaar zijn. Er ontstaat een spel van aantrekken en afstoten waarbij de arme Ben met de grond gelijk gemaakt wordt. Woedeaanvallen, aanpappen en zelfs braakneigingen kunnen hem niet redden. Ook Ellis de nieuwe vriendin van Ben moet het ontgelden. Fijntjes wordt ze door Louise afgeserveerd. Don de nieuwe vriend van Louise komt er niet zonder kleerscheuren af. Hij meent dat hij met het gebruiken van gemeenplaatsen aan de toorn van Louise kan ontsnappen. Zelfs zijn noodkreet : “dan kopen we toch een nieuwe”, kan hem niet redden.
De voorstelling, vol met absurde en komische dialogen, wordt door Cily Banus, Hans van Netburg, Hans van Amsterdam en Marijke van Amsterdam met veel verve op de planken gezet. Ook Elza de Tollenaere, Caroline van der Zalm en Wyncko Tonkens, de bediening, dragen hun steentje bij. Hun reacties op de ongeduldige klanten zijn bizar. Je krijgt er de slappe lach van.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Magne van de Berg, de auteur, beïnvloed is door Monty Python, Wim T. Schippers en de dialogen van André van Duin en Frans van Dusschoten. Omdat de crew duidelijk sprak en goed getimed opereerde hoefde het publiek geen enkel pareltje te missen.
Marijke van Amsterdam, als Louise, was zonder de anderen tekort te willen doen de spil van de voorstelling. Het is onvoorstelbaar dat zij, normaal een vriendelijke en charmante vrouw, kan transformeren tot een serpent van het zuiverste water. Met een glimlach op het gezicht zaagde ze bij iedereen de benen tot aan de knieën af.
Oh ja uiteindelijk kwam er een tafeltje vrij. En de caravan? Het zal u niet verbazen dat die door Louise werd bemachtigd.
Kortom een avondje vermakelijk toneel op hoog niveau.
Natuurlijk moet Warenar blijven maar Mimicri ook!
Henk IJsselsteijn.