MIMICRI trekt volle zalen met “ De Smeerlap”.
Afgelopen weekend was het weer genieten in Warenar. Mimicri speelde ‘De Smeerlap” van de Franse auteur Pierre Chesnot. Deze komedie, met een zeer serieuze ondertoon, is in het Vlaams vertaald door Guy Keeren en vervolgens door Henk van Loon getransformeerd naar het Algemeen Beschaafd Haags. Het was voor het eerst dat dit stuk in Nederland werd gespeeld.
In een zoals gebruikelijk sfeervol decor bereidt de smeerlap, subliem vertolkt door Hans van Amsterdam, in een monoloog het publiek voor op wat gaat komen. Kern van de boodschap: geloof niet alles wat wordt gezegd, schijn bedriegt,
Achtereenvolgens maken we kennis met zijn ex-vrouw Betty, ingetogen en soms vilein, vertolkt door Wil Borsboom en zijn huidige echtgenote Katrien, naast de smeerlap de spil van de voorstelling. Wijs, vergoeilijkend, bitter, teleurgesteld, opgewonden en nog een scala van andere gemoedstoestanden. Een rol op het lijf geschreven van Cily Banus, die in deze rol al haar kwaliteiten als actrice kan etaleren.
Maitresse 1 Barbara, een rol waarin Marijke van Amsterdam zich volledig kon uitleven. Maitresse 2 Lesley, die, vertolkt door Carola Schwencke, er uiteindelijk met hulp van maitresse 1 voor zorgt dat de smeerlap het vege lijf denkt te kunnen redden door een hartaanval te simuleren. Stoïcijns steekt echtgenote Katrien hier een stokje voor. Alhoewel, voor het doek sluit is de smeerlap al weer bezig met zijn volgende verovering.
De voorstelling werd, gelet op het vele gelach en een duidelijk waarneembare interactie tussen acteurs en publiek, zeer gewaardeerd .Ook de kleine rollen, het vrienden koppel van de smeerlap, stond als een huis. Dat kun je aan Caroline van der Zalm en Hans van Netburg wel overlaten.
Het was weer een zeer genoeglijk avondje. We zijn niet anders gewend van Mimicri. We mogen trots zijn op dit gezelschap maar ook op ons eigen theater Warenar met de gastheren Michel en Jan.
Mimicri zou Mimicri niet zijn als je niet aan het eind van de avond blijft zitten met het gevoel dat er meer aan de hand is. Ook nu weer verschuilt zich onder of achter de komedie een actueel thema. Hoe is het toch mogelijk dat mensen, toch vooral mannen, er mee weg komen als ze ongegeneerd anderen manipuleren en misbruiken?
Henk IJsselsteijn.
Toneelvereniging Mimicri speelde ‘De smeerlap’
van Pierre Chesnot
Regie: Marja Trumpi
Gezien: 10 november 2017 in Theater Warenar in Wassenaar
De zaal van theater Warenar te Wassenaar zit helemaal vol. In het voorbijgaan hoor ik een theatermedewerker nog zeggen dat er stoelen bijgezet moeten worden, zodat ook de allerlaatste bezoekers nog een plekje kunnen krijgen. Dat de zaal afgeladen vol zit is zeker een goed teken, maar er is ook degelijk sprake van een blauwe golf (theaterterm voor het gegeven dat er veel grijsaards in de zaal zitten die met hun witte haren het theaterlicht reflecteren). Wat dat voor mij als nieuwe bezoeker van Mimicri betekent, moet nog gaan blijken. Nog voor ik daar al te lang bij stil kan staan, sleept een prettig, ontspannen gitaarmuziekje me mee de voorstelling in.
Het decor is een moderne woonkamer, met blauwe muren. In het midden van de achterwand is een marmeren open haard en aan de wanden hangen moderne schilderijen. Verder staat er nog een leren bank, bijzettafeltjes en een hippe fauteuil. De woonkamer van de familie van der Meulen is de plaats waar het verhaal zich af speelt. En nog wel op de verjaardag van Frans (de smeerlap) die op zijn 60e verjaardag heeft besloten om er met zijn veel te jonge nieuwe liefde vandoor te gaan. Terwijl zijn vrouw Katrien in het geheim een feestje heeft georganiseerd, de eettafel heeft gevuld en voorbereidingen treft, melden zich de eerste gasten. Bettie, de ex-vrouw van Frans en goede vriendin van de familie, maar ook Barbara, de maitresse van Frans die geheel overstuur komt waarschuwen dat de smeerlap er vandoor wil gaan met een nieuwe jonge vrouw. De vrouwen, die allen hetzelfde lot delen, bundelen hun krachten en doen er alles aan om het geheim van Frans uit de doeken te doen. Dit levert een confrontatie als cadeau, waarbij antwoorden worden geëist. Door een hartaanval te faken weet Frans onder de situatie uit te komen. Maar hoeveel Frans uiteindelijk van dit lesje heeft geleerd, blijkt al gauw wanneer hij op het eind meteen weer een nieuwe liefde belt.
Het begin is inkomen, maar dat is maar van hele korte duur. Frans, gespeeld door Hans van Amsterdam, weet in zijn terzijdes het publiek direct aan te spreken, wat de kijker op vermakelijke wijze bij de les houdt. Cily Banus, die de vrouw van Frans speelt, blijft gedurende de voorstelling in haar spel geloofwaardig samen met Wil Borsboom (Betty). Geen enkel spelimpuls blijft voor de ander onopgemerkt, knap staaltje samenspel. De overige spelers zijn wat karikaturaler in hun spel, maar dat geeft juist een prettige afwisseling en levert regelmatig lachsalvo’s vanuit de zaal. De timing van grappen en reacties van de meeste spelers maakt dat geen enkele grap wordt gemist. Het kan haast niet anders dan dat deze spelers een goede stuurvrouw aan boord hadden. Marja Trumpi mag de complimenten dan ook lezen als lofzang voor haar regie. Een herkenbare ‘Benny Hill’ slapstick situatie had echter nog wel meer uitgemolken mogen worden, wilde het de humoristische lijn van het verhaal voortzetten. Ook het einde leek wat abrupt, weliswaar kenmerkend voor een klucht, maar voor mij als kijker had dit nog opgebouwd kunnen worden: wie belt hij nu weer? Echter zijn dit maar kleine zaken die de minder kritische kijker
waarschijnlijk zijn ontschoten. Als jongeling en nieuwkomer bij Mimicri ben ik in geen van mijn vooroordelen tegemoet gekomen, maar juist verrast. Ik heb meermalen hardop mee gelachen, dijenkletsers ervaren en ben verzadigd naar huis gegaan. Eindelijk weer eens een volwaardige klucht.
Sheranie Rikkert